Today I took the kids out for a walk in the park. No screens, no plans, just slowly wandering between the trees, collecting sticks and stones that suddenly become treasures, and the obligatory feeding of ducks. Of course, as it happens with kids, no trip is ordinary – it always turns into a mission, a challenge or a philosophical discussion about life.
After a few minutes of running, the youngest decided that he would become the "king of the park" and start ruling. The first decree? Everyone has to find the "most beautiful stone". So the whole family is concentrating on digging in the ground, as if we were archaeologists on excavations. When I thought that we had already won, because the older son found a perfectly round, smooth stone, the youngest said that he won after all, because his "dragon face". I don't know how he did it, but there was actually something there.
Then we moved on to the analysis of the natural world. Do trees talk to each other? (Yes, through roots and mycelium.) Do ducks understand human language? (I don't know, but they certainly understand that "bread" means "food.") And the most important question of the day: what if the park was a fantasy world? So it went. The pond turned into a kingdom of water elves, an old tree into a mage's tower, and I into a wanderer who knows all the secrets of the park and gives away gold coins for a good story.
Then we came up with the idea of organizing a snail race. We didn't have snails. So the search for snails began. The children decided that since it rained yesterday, there will definitely be some. And if not, maybe at least worms? Or ladybugs? Every creature had the potential to become a participant in the competition, even ants. In the end, we didn't find the snail, but we did come across a spider that had a fascinating web, and a long conversation began about how spiders hunt, why they don't get caught in their own webs, and whether a spider in the park is different from the one that lives in the bathroom.
On the way, we came across a huge oak tree, which the children called "the tree of life". It was indeed impressive, with a thick trunk and branches stretching in all directions, as if it embraced the entire sky. We decided to rest under it, and I shared an interesting fact that oaks can live hundreds of years, and some even more than a thousand. That was enough for the kids to start making up stories about what this oak could have seen over the years. "Maybe there was once a castle here?", "Maybe there is a treasure buried under it?", "Or maybe this is a hidden house for fairies?"
We sat there for a long time, and finally we moved on, this time through a clearing full of flowers. The children came up with the idea of making magic potions out of them – that is, picking petals, mixing them with water and trying to come up with what powers could be gained after drinking them. The youngest said that his potion allowed him to fly, and the older one said that it gave him super strength. The daughter was more practical and said that her drink made it possible to talk to animals. Then the question was asked: "Dad, what if you could have one magical power, what would it be?" I admit that the question surprised me, because a person rarely thinks about it in adult life. After a moment's thought, I decided that I would like to have the power to stop time – to be able to experience moments like this a little longer.
When we finally reached the pond, the children immediately ran towards the ducks. Feeding them was a great attraction as always, although I had to make sure that the younger one did not try to throw them half of his own breakfast. In the meantime, someone noticed a huge fish, which immediately led to the theory that "a great ghost fish" lived in the pond that ruled the ducks. To prove this theory, the older son said that if you look at the water for a long time, you can see how the fish gives them signals. Not wanting to spoil the fun, of course, I admitted that it was possible, and we started to observe together if something was really going on.
After a while, the kids started chasing each other around the trees and inventing new games, and I just sat on a bench and watched them play. It's one of those moments when you feel really present – nothing to do, no messages to write back, just a moment here and now.
When we came back home, the kids were still experiencing all their adventures. Stories about the "king of the park", "magic potions", "dragon stone" and "fish spirit" will probably come back for the next few days. I, on the other hand, learned a simple lesson from this walk: you don't need long journeys or big plans to experience something special. All you need is a piece of park, a little imagination and time spent together.
And now? Cocoa for everyone and a warm blanket. Because every great adventure must have a proper ending.
POLISH :
Spacer po parku – refleksje Adriana
Dzisiaj wyciągnąłem dzieciaki na spacer po parku. Żadnych ekranów, żadnych planów, po prostu powolne włóczenie się między drzewami, zbieranie patyków i kamieni, które nagle stają się skarbami, oraz obowiązkowe karmienie kaczek. Oczywiście, jak to bywa z dzieciakami, żadna wyprawa nie jest zwykła – zawsze zamienia się w jakąś misję, wyzwanie lub filozoficzną dyskusję o życiu.
Po kilku minutach biegania najmłodszy postanowił, że zostaje „królem parku” i zaczyna rządzić. Pierwszy dekret? Każdy musi znaleźć „najpiękniejszy kamień”. No to cała rodzina w skupieniu grzebie w ziemi, jakbyśmy byli archeologami na wykopaliskach. Kiedy myślałem, że już wygraliśmy, bo starszy syn znalazł idealnie okrągły, gładki kamień, najmłodszy stwierdził, że jednak wygrał on, bo jego ma „twarz smoka”. Nie wiem, jak to zrobił, ale faktycznie coś tam było.
Później przeszliśmy do analizy świata przyrody. Czy drzewa rozmawiają ze sobą? (Tak, przez korzenie i grzybnię.) Czy kaczki rozumieją język ludzi? (Nie wiem, ale na pewno rozumieją, że „chleb” znaczy „jedzenie”). I najważniejsze pytanie dnia: co by było, gdyby park był światem fantasy? No to poszło. Staw zamienił się w królestwo wodnych elfów, stare drzewo w wieżę maga, a ja – w jakiegoś wędrowca, który zna wszystkie tajemnice parku i rozdaje złote monety za dobrą opowieść.
Potem wpadliśmy na pomysł zorganizowania wyścigu ślimaków. Nie mieliśmy ślimaków. Więc zaczęło się poszukiwanie ślimaków. Dzieci uznały, że skoro padało wczoraj, to na pewno jakieś będą. A jeśli nie, to może chociaż robaki? Albo biedronki? Każde stworzenie miało potencjał stać się uczestnikiem zawodów, nawet mrówki. Ostatecznie ślimaka nie znaleźliśmy, ale za to natknęliśmy się na pająka, który miał fascynującą sieć, i zaczęła się długa rozmowa o tym, jak pająki polują, dlaczego nie łapią się we własne sieci i czy pająk w parku różni się od tego, który mieszka w łazience.
Po drodze natrafiliśmy na ogromny dąb, który dzieci nazwały „drzewem życia”. Był rzeczywiście imponujący, z grubym pniem i konarami rozciągającymi się na wszystkie strony, jakby obejmował całe niebo. Postanowiliśmy pod nim odpocząć, a ja podzieliłem się ciekawostką, że dęby potrafią żyć setki lat, a niektóre nawet ponad tysiąc. To wystarczyło, żeby dzieci zaczęły wymyślać historie o tym, co ten dąb mógł widzieć przez wszystkie swoje lata. „Może tu kiedyś było zamczysko?”, „Może pod nim zakopany jest skarb?”, „A może to jest ukryty dom dla wróżek?”
Siedzieliśmy tak dłuższą chwilę, aż w końcu ruszyliśmy dalej, tym razem przez polanę pełną kwiatów. Dzieci wpadły na pomysł, żeby zrobić z nich magiczne eliksiry – czyli zrywać płatki, mieszać je z wodą i próbować wymyślać, jakie moce można by zdobyć po ich wypiciu. Najmłodszy stwierdził, że jego eliksir pozwala latać, a starszy, że daje super siłę. Córka była bardziej praktyczna i powiedziała, że jej napój sprawia, że można mówić ze zwierzętami. Wtedy padło pytanie: „Tato, a gdybyś mógł mieć jedną magiczną moc, to co by to było?” Przyznam, że pytanie mnie zaskoczyło, bo człowiek jakoś rzadko się nad tym zastanawia w dorosłym życiu. Po chwili namysłu stwierdziłem, że chciałbym mieć moc zatrzymywania czasu – żeby móc przeżywać takie chwile jak ta trochę dłużej.
Kiedy wreszcie dotarliśmy do stawu, dzieci od razu pobiegły w stronę kaczek. Karmienie ich było jak zawsze wielką atrakcją, chociaż ja co chwila musiałem pilnować, żeby młodszy nie próbował rzucać im połowy swojego własnego śniadania. W międzyczasie ktoś zauważył ogromną rybę, co sprawiło, że natychmiast pojawiła się teoria, że w stawie mieszka „wielka ryba-duch, która rządzi kaczkami”. Na dowód tej teorii starszy syn stwierdził, że jeśli się długo patrzy na wodę, można zobaczyć, jak ryba daje im sygnały. Nie chcąc psuć zabawy, oczywiście przyznałem, że to możliwe, i zaczęliśmy razem obserwować, czy rzeczywiście coś się dzieje.
Po jakimś czasie dzieci zaczęły gonić się wokół drzew i wymyślać nowe zabawy, a ja po prostu usiadłem na ławce i patrzyłem, jak się bawią. To jeden z tych momentów, kiedy człowiek czuje się naprawdę obecny – nic do załatwienia, żadnych wiadomości do odpisania, tylko chwila tu i teraz.
Kiedy wracaliśmy do domu, dzieciaki wciąż przeżywały wszystkie swoje przygody. Opowieści o „królu parku”, „magicznych eliksirach”, „smoczym kamieniu” i „duchu ryby” będą pewnie jeszcze wracać przez następne dni. Ja za to wyniosłem z tego spaceru prostą lekcję: nie potrzeba dalekich podróży ani wielkich planów, żeby przeżyć coś wyjątkowego. Wystarczy kawałek parku, trochę wyobraźni i czas spędzony razem.
A teraz? Kakao dla wszystkich i ciepły koc. Bo każda wielka przygoda musi mieć odpowiednie zakończenie.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
